poëzie

Thuis door Herman De coninck

Ik kijk naar buiten, naar het uitzichtloze
dat nu stilaan mijn uitzicht is geworden:
een klimroos zonder rozen, verdorde
dingen, een doos koude bij mekaar
gebeden zijn op alle takken, de oude
klare mare van de winter, alles is helder
niets. Een tuin vol mist. Vastgevroren
verleden. En een nergens willen thuishoren
dat hier wil blijven. Ik. Jij. En een
verloren zijn dat makkelijk te vinden is:
Berchem, Cogels - Osylei.