Doorsnee gezin dat woning in de Cogels Osylei renoveert

Een doorsnee gezin kocht een huis in de befaamde Cogels Osylei. Ze twijfelden eerst nog, maar toen het huis maar in hun hoofd bleef rondspoken en ze het idee niet konden loslaten, hebben ze de grote stap gewaagd en het huis gekocht. Het was in zeer slechte staat en nu, na zeven jaar, zijn de verbouwingswerken bijna ten einde en kunnen ze bijna ten volle genieten van hun inspanningen en wat die hebben opgeleverd.

Het artikel voeg ik hierbij en onderaan staat een mailadres voor contact. Misschien kunnen we deze mensen vragen om wat meer te vertellen en kunnen zij nog beelden laten zien over hoe het in het begin was.



Het huis dat bleef hangen

Echtpaar met twee kinderen renoveert woning op Antwerpse Cogels-Osylei

Een huis op de Cogels-Osylei?
Hugo Kinnaer en zijn echtgenote Caro Pöckhoff hadden dezelfde reactie als waarschijnlijk iedere modale burger toen de makelaar hen de woning signaleerde: ,,Dat kunnen wij nooit betalen.''

Maar het huis liet hen niet los. Zeven jaar na het eerste bezoek is de renovatie bijna afgerond. Zelfs niet-Antwerpenaren kennen de architecturale kwaliteiten van de Cogels-Osylei in Berchem. Een pareltje van art nouveau en eclectisme, waar fiere burgerhuizen om de aandacht vechten en elkaar met hun bijzonderheden de loef proberen af te steken. En waar wonen niet voor iedereen is weggelegd.

,,Dat dachten wij ook'', zegt architect Hugo Kinnaer van bureau Biecorff cv in Antwerpen. ,,We kwamen kijken voor de grap. Omdat we wel op zoek waren naar een woning in de stad en omdat we wel eens wilden weten hoe zo'n huis op de Cogels-Osylei er vanbinnen uitziet. Mijn vrouw Caro heeft tijdens dat eerste bezoek zelfs de bovenverdieping niet bezocht.''

Maar het huis, hoewel in slechte staat, liet hen niet los. Het licht, de tuin en de buurt betoverden het echtpaar in die mate, dat ze na enkele maanden weer contact opnamen met de eigenares. ,,Het huis had drie jaar te koop gestaan'', vertelt Kinnaer. ,,We belden op het juiste moment, want eindelijk bleek ze bereid om de prijs te laten zakken. Achteraf gezien, hebben we best wel een risico genomen. We hebben gekocht zonder er goed over na te denken en zonder de rekening te maken.'' Langzaam maar zekerZeven jaar geleden was dat. Sindsdien hebben de bewoners hard in het huis gewerkt. ,,De woning was in slechte staat'', zegt Kinnaer. ,,Ik denk dat ze ook daarom moeilijk verkocht raakte. De tuin was een ramp. Achteraan waren veranda's en plastieken hokjes bijgebouwd. Er waren wanden en deuren waar er helemaal geen moesten staan. En alles was donker en oud. Ooit moet de woning zelfs zijn opgesplitst in twee appartementen.''

De renovatie was een proces van lange adem. De bewoners wilden veel zelf doen en dat kost natuurlijk tijd. Bovendien wilden ze niet overhaast te werk gaan. De twee bovenste verdiepingen kwamen eerst aan de beurt. Met een badkamer, keuken en vijf slaapkamers boden ze genoeg ruimte om als tijdelijke woonst te dienen. Terwijl het gezin boven woonde, werd de benedenverdieping verbouwd. In de plaats van de koterijen kwam een uitgepuurde hedendaagse achtergevel met veel glas. Ook het sous-sol werd bij de renovatie betrokken. Een brede betonnen trap leidt vanaf het terras naar beneden, waar een keramiekatelier werd ingericht. De renovatie gebeurde met het grootste respect voor het verleden. ,,Wat er nog was, hebben we behouden en hersteld'', zegt Kinnaer. ,,Voor de nieuwe toevoegingen hebben we resoluut gekozen voor een hedendaagse architectuurtaal.'' Dat levert interessante contrasten op, zoals aan de achtergevel tussen het eigentijdse schrijnwerk in staal en de originele dubbele deur die vanuit de eethoek naar de tuin leidt; of in de leefruimte, waar het minimalistische interieur contrasteert met de barokke mozaïekvloer in de eetplaats. De keuken ligt aan de tuinkant. De jaren zestig keukenkastjes werden gerecupereerd uit de bestaande keuken. Donkergrijs geschilderd en gecombineerd met het natuurstenen werkblad en de aluminium toestellen vormen ze een knappe en praktische kookplek. Dakterras

Op de eerste verdieping liggen een bureau, de badkamer en de slaapkamers van ouders en kinderen. Een deel van de wand tussen beide kamers kan worden opengedraaid. Dat was handig toen de kinderen kleiner waren. Nu ze iets ouder worden - acht en elf jaar - willen ze graag hun eigen terrein. Binnenkort verhuizen ze naar de tweede verdieping en wordt de huidige kinderkamer de dressing van de ouders. Vanuit de ouderslaapkamer kun je op het prachtige houten dakterras. Te warm in de zomer, maar ideaal om van het voor- en najaarszonnetje te genieten. Op het terras staat ook de badkamer, waar vooral hout en natuursteen werden gebruikt. Vanuit het verzonken bad kun je in alle privacy van de omgeving genieten. In de kinderbadkamer op de tweede verdieping werd, met een art nouveau wastafel en oude radiatoren, meer de authentieke sfeer behouden. Zeven jaar na aanvang zijn de werken ongeveer ten einde. Meer dan ooit beseffen de bewoners dat ze hun droomhuis hebben gevonden. Info: hugo.kinnaer@biecorff.be
Annelies RUTTEN, door foto's Yvan DE SAEDELEER03/04/2004

Stephanie